HUIDIGE EXPOSITIE

5 t/m 29 november 2025

Peter Munnik - GEZICHTEN

Peter Munnik bij zelfportret

Galerie DNA in Deventer presenteert in november de expositie ‘GEZICHTEN’ van Peter Munnik.
Na eerdere exposities in galerie DNA, waarin hij vooral (vrij) abstract werk toonde, keert Peter terug met schilderijen waarin het menselijke gezicht centraal staat – van realistisch tot abstract.
In deze werken draait alles om sfeer en kleurgebruik, en natuurlijk om de ogen. Hoe meer abstractie, hoe meer ruimte er ontstaat voor eigen verbeelding.

Peter Munnik – Kunstschilder
Peter is nooit een prater geweest, schilderen is zijn uitlaadklep.
Wat er op het doek komt, is een weergave van hoe hij zich voelt en waar hij op dat moment in zijn hoofd mee bezig is. Dat kunnen mensen zijn, situaties, wat er in de wereld gebeurt. Geluk, frustratie, verdriet, verwondering, boosheid, blijdschap…

Kleurgebruik, abstractie en de combinatie van spanning en evenwicht zijn voor hem van groot belang. Peter wil de kijker alle ruimte geven voor een eigen interpretatie.

Peter Munnik woont inmiddels acht jaar in Deventer. “Ik ben elke dag dankbaar. De stad, de mensen, de sfeer – ze maken me gelukkig.”

Verder schildert hij ook stadsgezichten van zijn geliefde Deventer, modellen en landschappen: www.munnik-art.nl

Tijdens deze expositie zijn ook beelden te zien van Anneke Mensink en Noëlla Moen.
Van Anneke wordt onder andere haar nieuwste installatie ‘Schaduw van de Samenleving’ getoond.

Tijdens deze expositie is de galerie op woensdagen extra geopend van 12.00 tot 16.00 uur.

Ontmoet de kunstenaars tijdens de Meet & Greet op zaterdag 8 november van 14.00 tot 16.00 uur.

VERWACHT 

4 t/m 27 december 2025

Gaby Bovelander -  schilderijen

Jan van Dijk - schilderijen

Marjoleine Maessen - schilderijen

Gaby Bovelander - olieverf op paneel

Beeldend kunstenaar Gaby Bovelander (1931-2020) heeft een buitengewoon omvangrijk en zeer gevarieerd oeuvre nagelaten dat beheerd wordt door de Stichting Gaby Bovelander.

Gaby was een gepassioneerd kunstenaar die zich altijd probeerde te vernieuwen, zowel in techniek als in onderwerp. De eerste periode als schilder is het surrealisme belangrijk. Het werd haar eigen magisch-realistische stijl, één die zeer herkenbaar is.
Desolate landschappen, die bevolkt werden door ‘fantastische’ figuren en vormen. Daarna kwam er een periode van deformeren. Vervolgens brak de ‘lyrisch abstracte’ periode aan. Abstracte, sobere werken met krachtige composities, waarin subtiel herkenbare vormen terugkeren.
Toen het schilderen fysiek te zwaar werd, ging Gaby experimenteren met digitale kunst. In 2016 verscheen haar boek Banjoe Biroe 10, over het interneringskamp op Java waar zij met haar moeder opgesloten zat. Jaren van ontbering die we steeds in diverse uitingsvormen zien terugkeren in haar werk.

Gedurende haar hele leven heeft ze wat ze zag vertaald in beelden. Ze kon niet anders. Het licht in al zijn vormen, de wolkenluchten, de natuur en haar passie voor dieren, maar ook de mens bleef gedurende haar hele leven centraal staan. Het bestaan en de vergankelijkheid in één.

Publicatie
Van de hand van Lies van de Beek verscheen in 2021 bij Van Spijk Art Books de monografie Gaby Bovelander, Wie licht blijft zien, loopt nooit in duisternis. Deze is te koop voor € 29,95 tijdens de expositie of via www.stichtinggabybovelander.org.

Jan van Dijk in zijn atelier

Jan van Dijk over zijn werk:
Vanaf mijn eerste kinderkrabbels tot nu, altijd was er de behoefte om opgedane indrukken te verbeelden. Gaandeweg kreeg ik steeds
meer behoefte om buiten de lijntjes te kleuren.
Gevormd door mijn omgeving en tijdgeest, vind ik mijn weg. Altijd neem je jezelf mee in wat je ziet en beleeft. Je specifieke zelf is
bepalend voor de richting die je gaat.

Mijn laatste werk laat zien dat schilderen een interactie is, het uitgangspunt/schets en idee. Ik beweeg mee in het proces van schilderen, loslaten, aanvullen, wegschilderen, schuren en glaceren. Op zoek naar de atmosfeer, textuur, spanning en compositie.
De kaders, beperkingen die ik mezelf opleg, passen heel erg bij het moment en zijn altijd tijdelijk.

Marjoleine Maessen - acrylschilderij

Marjoleine Maessen volgde onder andere de opleiding Genezend tekenen, Academie ’t Pad en zij kreeg les van meerdere kunstenaars. Door kunstenaar Helene Jansen werd zij geïnspireerd zich toe te leggen op het aanbrengen van kleureffecten (colorisme).

Marjoleine Maessen over haar werk:
Schilderen is voor mij op weg gaan en ontdekken wat er zich ontvouwt op het doek in kleur en vorm. Vooral in mijn abstracte werk kom ik dit tegen. Het proces is vaak spannend en niet te voorspellen. Het schilderen is een ontdekkingsreis naar mezelf: hoe ver durf ik los te laten wat het gaat worden en laat ik het schilderij mij vertellen wat er ontstaan wil? Een kunstzinnige en persoonlijke ontwikkeling, die elkaar beïnvloeden en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Mijn schilderijen zijn soms uitbundig in kleurgebruik, maar kunnen ook ingetogen en mysterieus zijn. Ik ben een nieuwsgierig mens en beperk mezelf niet: ik schilder abstract, soms portretten, maak dotpaintings en ook collages. Het werken met deze verschillende vormen is sinds jaren mijn passie: er is een innerlijke drive om mijzelf op die manier te uiten!

2 januari t/m 7 februari 2026 

Annemieke Alberts  - schilderijen 
Patricia Docter - Burgers - keramische objecten 
Krista Israel - mixed media - glas/ installatie/ objecten
Marja Meijering - tekeningen/ collages 
Krista van Norel - installatie/ mixed media

Annemieke Alberts is geboren en getogen in de Zaanstreek, Noord Holland. Na een aantal jaren voor de klas gestaan te hebben volgde zij de lerarenopleiding tekenen in Amsterdam. Daar ontdekte ze de liefde en haar talent voor schilderen. Inmiddels woont en werkt ze in Amersfoort.
In 2011 won ze de juryprijs van de Zomerexpo in het gemeentemuseum Den Haag. Sindsdien is haar werk te zien op diverse tentoonstellingen en beurzen. In samenwerking met galerie Roger Katwijk te Amsterdam neemt zij deel aan andere groeps-tentoonstellingen.
Haar werk is onder meer opgenomen in diverse collecties van het Erasmus MC, VU medisch centrum, Triodosbank, Dela, het Ministerie van Buitenlandse Zaken en persoonlijke verzamelingen.
Alberts fascinatie voor ruimte en reflectie ontstond tijdens een bezoek aan New York, waar een spiegelende glazen deur haar bewust maakte van de interactie en de afstand tussen binnen en buitenwereld. Dit thema loopt als een rode draad door haar oeuvre.
In eerdere werken vertaalde ze deze inspiratie naar mensen in beweging, of vanuit een bijzonder perspectief gezien, landschappen en architecturale ruimtes. Alberts onderzoekt daarbij de betekenis die we bewust of onbewust toeschrijven aan ruimtes. Het is niet zozeer de architectuur zelf die haar interesseert maar de sociologische en culturele betekenis daarvan. Ze vertaalt deze sociale structuren naar mentale ruimtes.
Personen en dingen figureren daarin, maar de hoofdrol is steeds weggelegd voor de ruimte(lijkheid) zelf.

Het werk ontstaat al schilderend. In dunne lagen bouwt ze haar schilderij op, nog nauwelijks gestructureerd, zoekend. Daardoor moet ze tijdens het proces ook veel weghalen, corrigeren. Een deel van dat proces laat zij zichtbaar aanwezig in het eindresultaat.
Stevige, uitgesproken vormen gebruikt ze om de suggestie van ruimtelijkheid te benadrukken en gelaagdheid in het schilderij te brengen.
Ze fungeren als panelen in het decor van een droomachtig toneelstuk. Soms is er een lichte, ironische kijk op de werkelijkheid merkbaar.
Absurdistische elementen zijn een bijna vanzelfsprekend onderdeel van een wonderlijke wereld die ook waar zou kunnen zijn.

Patricia Docter-Burgers over haar werk:
'Ik ben een keramist met wortels in de danswereld. Niet verwonderlijk dat de ruimtebeleving en de vormen om me heen een grote rol spelen. In het werk onderzoek ik de ruimte die bestaat uit de fysieke ruimte en de persoonlijke ruimte. Landschappen, kadasterkaarten, landschapsarchitectuur, de problematiek rondom krapte van de leef- en woonruimte, maar ook de eindeloze ruimte zijn onderwerpen waar ik me mee bezig hou.   

Wat staat waar en ten opzichte van elkaar?             

De keramische objecten van platen klei zijn technisch en strak met een gladde afwerking maar die er toch zacht en esthetisch uit zien. Daarin zoek ik naar een subtiele spanning tussen geometrische vormen, een wonderlijk spel met vorm en compositie.

In het afgelopen jaar is zich een nieuwe stroming in mijn werk aan het ontwikkelen. De diagnose kanker heeft mijn neus op andere zaken gedrukt die een eigen weg zoeken. Dit nieuwe werk is in januari ook te zien in Galerie DNA.

Het werk van Krista Israel (Amersfoort, 1975) bevind zich op het snijvlak van herinnering, materiaal en de tegenstrijdigheden van de hedendaagse samenleving. Glas vormt haar primaire medium, waarmee zij speelgoed, alledaagse objecten en hybride wezens creëert via kiln casting en flamework. Humor en ironie spelen een centrale rol in haar benadering: zij gebruikt ze om zowel de troostende als de confronterende kanten van onze werkelijkheid te verkennen.

Een terugkerend element in Israels praktijk is de “glazen vacht” die veel van haar sculpturen bedekt. Deze textuur, opgebouwd uit duizenden één voor één getrokken glasharen, oogt scherp maar voelt onverwacht zacht. De inspiratie komt van haar meest gekoesterde speelgoed uit haar jeugd: een sneeuwuilknuffel, vervaardigd uit konijnenbont door een Inuit maker. In momenten van onrust bood dit tastbare object haar geborgenheid en gevoel van veiligheid—een ervaring die zij nu in glas vertaalt..

Hoewel het werk van Krista Israel vaak verleidt door realisme en materiële virtuositeit, schuilt er onder de oppervlakte een bitterzoete spanning. Door technische innovatie te verweven met diep persoonlijke referenties, creëert zij kunstwerken die zowel visueel aantrekkelijk als emotioneel ontregelend zijn—spiegels waarin onze kwetsbaarheid, verlangens en ongemakkelijke waarheden zichtbaar worden.

‘het beeld
 alles zegt het
 achteraf
 kijk ik’

Krista van Norel (1986) speelt in haar werk met de begrippen schuilen, verstoppen, manipuleren en vervreemden. Ze zoekt de absurditeit door onder andere natuurlijke elementen te vervreemden en materiaal te bewerken tot realistische absurde sculpturen. 
Vervreemding van het menselijk lichaam is een terugkerend thema door bijvoorbeeld cocon-achtige objecten te creëren waarin je kan schuilen of die als een plek dienen waar mensen een worden met natuur.
De manipulatie van natuur door de mens is voor Krista een interessant gegeven en staat vaak centraal in de sculpturen die ze maakt.
Dit roept bij de kijker verschillende vragen op als: In hoeverre zijn we als mens bewust dat we onderdeel zijn van natuur?
De beelden laten zien in hoeverre we natuur willen beheersen maar er eigenlijk juist onderdeel van zijn.

Zoals u inmiddels van ons kunt verwachten:
Het worden weer unieke, bijzondere en afwisselende exposities!